افرادي که قبول مسئوليت کرده اند و يا مي کنند ، بايد متوجه اين امر باشند که ضمن گرفتن مسئوليت محدوديت هايي را نيز در زندگي خصوصي خود پذيرفته اند که کمتر از محدوديت هاي قانوني نمي باشد ، مثلا" شرکت در بعضي از تصميم گيريها و مراسم ها و جلساتي که قبل از پذيرفتن مسئوليت ايرادي نداشت ولي بعد از گرفتن مسئوليت انجام همان کار توسط همان فرد در شان شغلي او نمي گنجد و يا مورد پذيرش جامعه واقع نميشود . گر چه کار خلاف قانون صورت نمي پذيرد. و يا به عبارتي کسي که براي تصدي يک پست دولتي ابلاغ مي گيرد و يا به اعتبار راي مردم قدرت امر و نهي پيدا مي کند بايد از بي اعتنايي به انتظارات مردم در تصميم گيري ها بر حذر باشد و از منويات شخصي خود به خاطر مصالح عمومي دور شود ، چون متعلق به خود نيست و ديگران نيز در رفتار و گفتار و کردار او شريک مي دانند و از رفتار خوب استقبال و از رفتار نسنجيده ناراحت مي شوند . علي الخصوص محدوده ي مسئوليت ها هر چه بيشتر و فراگيرتر باشد ، خودکنترلي نيز در زندگي خصوصي بر صاحب منصبان بيشتر مي شود . بنابراين توصيه ما به کساني که منبعد هوس مسئوليت پذيري دارند و براي به دست آوردن آن به هر قيمتي تلاش مي کنند ، اين است که خود را اعتبار سنجي بکنند که آيا مي توانند مصالح عمومي را برتر از مصالح خصوصي بدانند ، آيا مي توانند در عمل و رفتار خود حرمت و ارزش و اعتبار ابلاغ دولتي و يا راي مردم را درک و حفظ کنند ، اگر مي توانند قدم به اين وادي بگذارند و الا سرگردان اين وادي خواهند بود ، اميدواريم که دولتمردان و مردم نيز در انتخاب نمايندگان خود محدوديت پذيري افراد را مورد سنجش قرار دهند تا سلامت مديريت ها سلامت جامعه را تضمين نمايد .